تعداد واقعی امریکایی‌های بازداشت شده یا زندانی؛ حدود ۲.۳ میلیون نفر

تصور کنید جامعهٔ ما چقدر متفاوت خواهد بود اگر این مسیر را اتخاذ کنیم. همه سود می‌برند! قربانیان کمتری وجود خواهد داشت. زندگی‌های کمتری در اثر حبس خراب می‌شوند، مالیات کمتر می‌شود و خطر کمتری در کمین پلیس‌ها وجود خواهد داشت. ولی فضای سیاسی ما این رویکردِ کاملا منطقی را عملا غیرقابل تصور کرده است.

آیا این حرف واقعا این قدر رادیکال است که بگوییم ما می‌توانیم بهتر عمل کنیم؟

رهبران ما در مورد باری که این برنامه‌ها بر دوش «مالیات دهندگان» می‌گذارد گزافه‌گویی خواهند کرد؛ ولی در واقع ذره‌ای به این مسئله اهمیت نمی‌دهند. آن‌ها تنها به این اهمیت می‌دهند که راه حل به اندازهٔ کافی مجازات کننده و تنبیهی باشد. این امتناع بیهوده از اجرای سیاست‌های عملی، برای جامعه فاجعه بار بوده است؛ مستقیما میلیاردها دلار از مالیات دهندگان گرفته شود و به معنی واقعی تریلیون‌ها دلار به علت بهره وری کمتر و جرایم بیش از حد در سیستم اقتصادی بر باد داده شود. [(citation)].

این فکر وسوسه کننده است که زندان را چیزی بدانیم که برای غریبه‌های انتزاعی و دور از دسترس اتفاق می‌افتد؛ اما این غلط است. ممکن است برای شما اتفاق بیفتد.

در سال ۲۰۰۶، جورج آلوارز ۱۷ ساله به دلیل مستی در ملاء عام دستگیر شد. هنگام انتظار برای زمان دادگاهش نگهبانان او را مورد ضرب و شتم قرار دادند؛ سپس پلیس دفاع از خودش را بهانه‌ای برای توجیه جراحات جورج قرار داد! وی با تهدید به ۱۰ سال زندان به دلیل حمله‌هایی که مرتکب نشده بود به جرم خود اعتراف کرد و ۴ سال زندانی بود تا با شواهد ویدیویی تبرئه شد. همهٔ این‌ها تنها به این دلیل که او یک بار در ملاء عام مست بود. []

آيا شده که مجبور شوید با چراغ عقب شکسته رانندگی کنید؟ آیا تا به حال با یکی از اعضای خانوادهٔ خود درگیری فیزیکی داشته‌اید؟ [] آیا تا به حال پرداخت جریمهٔ سرعت غیرمجاز را فراموش کرده‌اید؟ []

حتی دورهٔ بسیار کوتاه حبس می‌تواند بی‌ثباتی ایجاد کند. برای لحظه‌ای به این فکر کنید که چه اتفاقی می‌افتد اگر از امروز به مدت ۶۰ روز در حبس باشید؟ آیا وقتی بیرون آمدید هنوز شغل خود را دارید؟ آیا خانه‌ای خواهید داشت؟ چه کسی از کودکان شما مراقبت خواهد کرد؟ چه کسی به دام‌های شما رسیدگی خواهد کرد؟ چه کسی به گل‌های شما آب خواهد داد؟

لازم نیست شرایط این طور باشد. ما می‌توانیم سیاست‌گذاری منطقی و علاقانه‌ای برای زندان داشته باشیم بدون آن‌که امنیت عمومی به خطر بیفتد. ما می‌توانیم هر فرد بی‌خانمانی را اسکان دهیم. ما می‌توانیم هر معتادی را درمان کنیم. به هر کودکی آموزش دهیم. نیازهای هر فردی که به دلیل هزینهٔ غذا، سرپناه و مراقبت‌های بهداشتی دست به سرقت می‌زند را برآورده کنیم. اما نمی‌کنیم.

در عوض، ما با فقرا، بیماران و معتادان می‌جنگیم. ما بی‌خانمان‌ها را با اسلحه و باتوم از کمپ‌هایشان بیرون می‌کنیم. ما زنان و کودکان را بدسرپرست رها می‌کنیم تا به دست آزارگران خود له شوند و از بین بروند. تنها استراتژی دولت ما برای برخورد با بیماران و فقرا این است که آن‌ها را مجازات کنیم و تا زمانی که آن‌ها به شکل معجزه‌واری از فقر و بیماری خود دست بردارند، به مجازات آن‌ها ادامه دهیم. این کار جواب نمی‌دهد.

هیچ هدف توسعهٔ انسانی فراتر از توان و دسترس ما نیست. ما می‌توانیم جامعه‌ای عادلانه‌تر، صلح آمیزتر و مرفه‌تر از هر چیزی که تا به روی کرهٔ زمین وجود داشته است بسازیم. میلیون‌ها نفر می‌توانند از قفس‌ها آزاد شوند و میلیون‌ها نفر دیگر از زیر بار جنایت رهایی می‌یابند.

صدای بدبینانهٔ درونتان که می‌گوید این شدنی نیست را خاموش کنید. سیاست‌مدارانی که در عصر حاضر ادعا می‌کنند شما باید در قفس بمانید را فراموش کنید: اینکه آزادی شما منجر به هرج و مرج می‌شود؛ اینکه فقر یک شکست اخلاقی است؛ اینکه شما سزاوار دردتان هستید؛ اینکه نیازهای شما برآورده شدنی نیستند. شما با دل و جانتان می‌دانید این حرف‌ها واقعیت ندارد.

شما با دل و جانتان می‌دانید این جامعه می‌تواند از آن ما باشد. تنها کاری که باید انجام دهیم این است که آن را بسازیم.